Granatnik PIAT

Historia

W 1930 roku brytyjski oficer Blacker opatentował lekki miotacz granatów, który miał służyć jako lekka broń przeciwpancerna piechoty. W 1937 roku udoskonalona wersja wykonana w firmie Parnell Aircraft Co. stanęła po nazwą "Arbalest" do konkursu na lekką broń wsparcia dla piechoty. W konkursie zwyciężył moździerz dwucalowy, jednak konstrukcja "Arbalesta" wzbudziła na tyle duże zainteresowanie, że Blacker (w tym czasie już podpułkownik) został przeniesiony do Sekcji Broni Niekonwencjonalnych I Departamentu Ministerstwa Obrony. Efektem dalszych prac był opracowany pod koniec 1940 roku 29 mm Spigot Mortar.

Ponieważ Blacker został w 1941 roku przeniesiony na inne stanowisko, dalsze prace prowadził mjr M.R. Jefferis. Opracowany przez niego "Baby Bombard 0.625 inch" poddano próbom w czerwcu 1941 roku, jednak uznano, że lekki pocisk burzący elaborowany zbyt małą ilością materiału wybuchowego jest niewystarczająco skuteczny. Pojawił się natomiast pomysł opracowania pocisku kumulacyjnego. W lutym 1942 roku był on gotowy, a w miesiąc później testy przeszedł granatnik przystosowany do miotania nowego granatu.

Efekty prób były tak dobre, że w wrześniu 1942 roku nowa broń jako PIAT była produkowana seryjnie. Nowy granatnik miał zastąpić karabiny przeciwpancerne Boys. Według etatu z 1943 roku każda kompania piechoty miała posiadać trzy PIATy. PIATy nie miały stałych obsług, szkolenie w ich obsłudze przechodzili wszyscy żołnierze piechoty. Dopiero przed walką dowódca plutonu wyznaczał do obsługi każdego granatnika dwóch żołnierzy: celowniczego (przenosił PIATa) i amunicyjnego (przenosił sześć pocisków). Według instrukcji zalecane było otwieranie ognia z najbliższych odległości. Pocisk kumulacyjny wystrzelony z PIATa był w stanie przebić pancerz czołgów PzKpfw IV i Panther z dowolnej strony. W przypadku czołgów Tiger możliwe było przebicie pancerza tylnego i bocznego.

Dużą zaletą PIATa była możliwość używania go w małych pomieszczeniach (w przypadku granatników Bazooka i Panzerschreck wydostający się do tyłu strumień gazów prochowych po odbiciu się od ścian mógł poparzyć strzelca). Dlatego PIATy były przydzielane jako broń wsparcia grupom szturmowym walczącym w miastach (według regulaminu 2-3 granatniki na grupę). Stosowany był także przez powstańców warszawskich.

Po II wojnie światowej PIAT pozostawał na uzbrojeniu armii brytyjskiej do 1951 roku, kiedy zastąpił go granatnik przeciwpancerny M20 Bazooka.

niezly